Wyposarzenie żołnierza Brytyjskiego
W 1937 roku wprowadzono nowy wzór munduru pod nazwą 37 Pattern, popularnie nazywany też Battle Dress. Munduru składał się: z furażerki, koszuli, krótkiej kurtki, spodni oraz owijaczy do spodni (oficerowie dodatkowo nosili krawat pod koszulę). Furażerka posiadała coś w rodzaju nauszników, które na co dzień były podwinięte i zapięte na 2, duże, świecące się guziki z przodu furażerki. Kurtka posiadała dwie duże kieszenie na klatce i była zapinana u dołu klamrą (dzięki temu MoD nie musiał fasować dodatkowo pasów); kołnierz kurtki musiał być regulaminowo zapinany pod szyją co było nagminnie ignorowane w boju. Spodnie otrzymały dużą kieszeń, na lewej nogawce; regulaminowo kieszeń była przeznaczona do noszenie mapy (stąd jej nietypowy rozmiar + brak kieszeni na prawej nogawce!). Owijacze były użyte tylko dla tego, że rząd chciał zaoszczędzić na koszcie produkcji skórzanych butów. Ammo Boots (bo taką nazwę otrzymały) posiadały cholewę do kostki; zadaniem owijaczy było zasłonięcie przerwy między końcem nogawki spodni a cholewą buta. Cały mundur był uszyty z grubej wełny, ponieważ jakiś mądrala wymyślił, że wełna (szybko wciągająca wilgoć) da żołnierzowi ciepło, szczególnie w tak wilgotnym klimacie jak Normandia (Francja). Żołnierz ma Hełm m1918 z siatką maskującą karabin Lee-Enfield ładownice do tego karabinu na parcianym pasie.